... आणि कृष्ण हसला
नंदाघरी खूप धावपळ सुरू होती. नुकतेच घरात बाळकृष्णाचे आगमन झाले होते.
यशोदा मातेला तर जराही फुरसत नव्हती. आपल्या घरी साक्षात विष्णुने अवतार घेतला आहे
याची तीच्यातील मातेला कल्पनाही नव्हती. तान्ह्या कृष्णाला कुठे ठेवू अन कुठे नको
असे तीला झाले होते. शंकर आणि विष्णु एकमेकाचे जीवाभावाचे मित्र. विष्णूने
कृष्णावतार घेतला आहे हे कळताच शंकराला रहावले नाही. कृष्णरूपातला विष्णु कसा दिसतो
ते प्रत्यक्ष बघण्यासाठी तो नंदाघरी गेला. दारात उभे राहून त्याने यशोदेच्या नावाने
पुकारा केला. यशोदेच्या सख्यांनी तीला "दारावर कोणी जोगी उभा आहे" अशी बातमी दिली.
कोणीतरी भिक्षा मागण्यासाठी आला असेल असे वाटून यशोदा त्याला भिक्षा घालण्यासाठी
गेली. त्या बिचारीला शंकराला काही ओळखता आले नाही. शंकर तीला म्हणाला, "माते! मला
भिक्षा नको. मला फक्त तुझ्या तान्ह्या बाळाला बघायचाय." एका व्याघ्रचर्म परिधान
केलेल्या, भस्माने माखलेल्या आणि काहीशा भीतीदायक वाटणार्‍या स्मशानयोग्याला आपले
बाळ दाखवावे हे तीला पटेना. ती शंकरावर रागावून ओरडली, "अरे जोगड्या! माझ्या
कान्हावर मी तुझी नजरही पडू देणार नाही. तू कोणीतरी जादूटोणा करणारा कपटी दिसतोस.
मुकाट्याने भिक्षा घे आणि चालता हो कसा." यशोदेच्या या उत्तरावर काहीही न बोलता
शंकर शांतपणे गावाच्या वेशीबाहेर निघून गेला.
शंकर निघून जाताच अघटीत घडले. आपल्या मातेने शंकराचा अपमान करून त्याला हाकलून
दिले हे कळताच इकडे कान्हाने आक्रोश करायला सुरवात केली. मोठ्या आवाजात भोकाड पसरून
कान्हा हातपाय आवेशाने हवेत उडवू लागला. त्याचे रडणे काही केल्या थांबेना.
यशोदा काळजीत पडली. सार्‍या सख्या आणि घरातील अन्य मंडळी जमली. यशोदेच्या सख्यापैकी
कोणीतरी म्हणाले, "यशोदे! तू मगाशी त्या जोग्याला घालून पाडून बोललीस. त्यानेच
कान्हाला काहीतरी केले असणार. त्याला परत बोलावून आण आणि त्याची माफी माग." यशोदा
जरा नाखुशीनेच तयार झाली.
कोणीतरी धावत गावाबाहेर गेले. शंकर एका झाडाखाली धुनी पेटवत बसला होता. झाला
प्रकार कळताच शंकर आनंदला. आता विष्णूला भेटायला मिळणार म्हणून त्याने लगेच नंदघरचा
रस्ता धरला. शंकर परतल्यावर यशोदा खजीलपणे त्याला म्हणाली, "जोगड्या मला माफ कर. मी
मगाशी तुला नाही नाही ते बोलले. तू गेल्यापासून माझा कान्हा जो रडायला लागलाय तो
अजूनही थांबायला तयार नाही." शंकराने कान्हाला घेण्यासाठी हात पसरले. कान्हा
शंकराच्या कडेवर जाताच रडायचे एकदम थांबला. शंकराच्या अंगाखांद्यावर मोठ्या आनंदाने
खेळू लागला. अत्यानंदाने हसू लागला. यशोदेसह सर्वांनाच खूप आश्चर्य वाटले. यशोदा
शंकराला म्हणाली, "जोगड्या! तू माझ्या कान्हाला आनंद दिलास. आजपासून तू गावातच रहा
म्हणजे माझा कान्हा जेव्हा जेव्हा रडेल तेव्हा तुला त्याला खेळवता येईल."
शंकराने यशोदेची विनंती मान्य केली आणि गावातच मुक्काम ठोकला. असे म्हणतात की
आजही शंकर गोकुळात ' नन्देश्वर' रूपाने वास करतो आहे.
हा लेख कॉपीराईट कायद्यांतर्गत सुरक्षित आहे. कृपया कोणत्याही प्रकारे पुनर्मुद्रित करू नये.
प्रिय वाचकांनो,
गेली अनेक वर्षे आम्ही आमच्या वेब साईटच्या माध्यमातून योग-अध्यात्म विषयक लेखन प्रसिद्ध करत आहोत.
आम्ही कोणालाही आमचे लेखन अन्यत्र पुनर्मुद्रित करण्याची किंवा वापरण्याची परवानगी दिलेली नाही.
तरीही काही लोकांनी आमचे लेखन अन्यत्र (उदा. फेसबुक पेज, व्हॉटस अॅप, ब्लॉग वगैरे) प्रकाशित केल्याचे आमच्या निदर्शनास आले आहे.
मूळ लेखकाचे नाव आणि या वेब साईटचा दुवा देण्याचे सौजन्यही त्यांनी दाखविलेले नाही.
काहींनी तर आमचे लेखन आपल्या स्वतःच्या नावे प्रसिद्ध केले आहे.
या लोकांनी केलेले हे साहित्य चौर्य अर्थातच निंदनीय आणि खेदजनक आहे.
योग्य वेळ येताच भारतीय कायदा आपले कार्य करेलच परंतु आम्ही आमच्या सुजाण वाचकांना हे सूचित करू इच्छितो
की त्यांनी अशा साहित्य चोरांपासून सावध रहावे.
अशा लोकांशी आमचा कोणत्याही प्रकारचा संबंध नाही. ही वेब साईट हे आमचे लेखन प्रसिद्ध होण्याचे एकमेव अधिकृत स्थान आहे.
आम्ही अन्य कोणालाही आमचे लेखन प्रसिद्ध करण्याची किंवा वापरण्याची परवानगी दिलेली नाही.
धन्यवाद.
~ वेब टीम